Ο μετεωρισμός αυτός που μας διακρίνει.
Με τα τελευταία τεκμήρια ενοχής παρατημένα σε μια γωνία.
Γιατί δεν πρέπει, δεν πρέπει σου λέω να ξεχάσεις.
Άμα ξεχάσεις,
σβήνεις, συγχωρείς, παρασύρεσαι, παραδίνεσαι
σ' αυτόν τον εξαίσιο ίλιγγο
που θα σε πάει εκεί που ξέρεις ότι θες να πας
εκεί που ήσουν μα ήξερες πως πλέον ο δρόμος έκλεισε.
Και μετά μου μιλάς για αυτοέλεγχο.
Ικανοποίηση, επιβεβαίωση ίσως και καθησυχασμός.
Βεβαιότητα μάλλον πως όλα θα πάνε καλά.
Συνέχισα να ελπίζω στη λυτρωτική φύση της εποχής
που πρόσκαιρα θα σε παρασύρει
μα έπειτα θα βρεθείς να κοιμάσαι,
σ' εκείνο το κρεβάτι, αγκαλιά με ένα κομμάτι ύφασμα.
Ξανά.
Ομαδικό έγκλημα χωρίς άλλοθι και ελαφρυντικά.
Ήμασταν όλοι εκεί.
Για να σε δούμε να αγορεύεις με επιδεξιότητα.
Γιατί όλα αυτά σου ήταν ανέκαθεν εύκολα,
και ακόμα δεν κατάφερα να ξεχωρίσω την αλήθεια από το ψέμα σου.
Και κάπως έτσι, έγινα συνεργός.
