Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Let it be (και σήκωμα των ώμων)

      Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πράγματα τα οποία στιγματίζουν τη ζωή μου, χωρίς υπερβολές. Η παρέα μου έχει καταντήσει φάση "Beverly Hills" και μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό από περιστατικά, άρχισα να αναρωτιέμαι και να αναθεωρώ κάποιες ιδέες μου σχετικά με την έννοια της "ευτυχίας".

     Τη σήμερον ημέρα όλοι θέλουν κάτι παραπάνω για πουν πως "Ναι! Είμαι ευτυχισμένος". Η ουσία έχει χαθεί παντελώς. Μα ας μην είμαι άδικη... Φταίνε και οι εξωτερικοί παράγοντες. Εν τέλει όμως τι αξίζει πραγματικά; Ένα μεγάλο ΜΠΑΜ ευτυχίας που μπορεί να κρατήσει μονάχα μια στιγμή; ή μικρές, απλές καθημερινές δόσεις ευτυχίας; Θα επιλέξω το Νο2 και αυτό μόνο και μόνο γιατί πρέπει να καταλάβεις πως μια ζωή στη μιζέρια, τη ματαιοδοξία και την ματαιότητα δεν μπορεί να αναπληρωθεί με ένα ξέσπασμα όσο μεγάλο και να είναι.

    Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι κρύβεις μέσα σου. Μόνος σου τη φτιάχνεις την ευτυχία σου, γιατί ποτέ κανένας δε θα νοιαστεί για 'σένα περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Εσύ ορίζεις τον εαυτό σου και η ζωή σου είναι στα χέρια σου. Μήπως εσύ είδες κάποιον μοιρολάτρη να καταφέρνει να είναι ευτυχισμένος; Χαρούμενος; Μπα! Αυτό που αξίζει είναι η στιγμή. Μη μαζεύεις σκουπίδια. Ξέρω πως οι αδιέξοδες καταστάσεις είναι πάντοτε τόσο περίεργα ελκυστικές. Ωστόσο κάτι που δεν σε κάνει απόλυτα χαρούμενο/χαρούμενη αξίζει μόνο την αδιαφορία! Είναι δύσκολες οι στιγμές απολογισμού. Αλλά...ΤΕΛΙΚΑ...πάντα, όλα, είναι καλά. Αρκεί να θελήσεις να το δεις!

2 σχόλια:

  1. πω ρε χρυσα, τι ειπες τωρα
    ωραια ομως στα λογια, στην πραξη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. στο χέρι σου είναι αποκλειστικά κατ' εμέ! αρκεί να μη δίνεις σε ένα πρόβλημα περισσότερη προσοχή από αυτή που του πρέπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή